Eit minnemareritt
Eg hadde ein gong eit mareritt der eg sto på eit lite skjer på storleik med eit kumlokk. Rundt meg såg eg kun blikkstille hav som kurva mot horisonten.
Framfor meg var det fleire liknande tilfeldig plasserte skjer i havet, eg såg det var mogleg å hoppa mellom dei i rekkefølgje.
Utan at noko vart forklart, forsto eg at det eksistera to reglar: – Eg må hoppa til neste skjer som ligg bak meg ein plass – Eg kan ikkje snu meg
Eg forsto då at skjera eg såg var dei eg kom frå.
Eg måtte hoppa. Angsten gjorde seg gjeldande.
Ein samtale eg hadde nyleg, fekk meg til å hugse marerittet – og gav det ei meining.
Skjera i marerittet var noko eg kjente til fordi eg kunne sjå dei, men dei var ikkje relevante for meg lengre, dei fanst berre som minner.
Om eg kunne ha snudd meg, ville eg ha sett kor eg kunne hoppa vidare, men eg ville ikkje lengre kunna sjå kor eg kom frå.
Den forenkla tanken bak marerittet trur eg er at tida går nådelaust framover, men at ein kan velga i kva retning ein ser.
Fortida finst berre som minner, minner som hindrar både fridom og framtid.
Som lukta av flogepapir for floger, har minner ei fantastisk duft som er vanskeleg å motstå.